نام باريت از كلمه يوناني باروس به معني سنگين گرفتهشده و براي اولين بار در سال 1771 توسط هاميلتون و به عقيده برخي از مولفين در سال 1774، توسط شيل به كاررفته است. نامهاي محلي ديگر براي اين كاني نظير هوي اسپار، تيف، كوك، باريتس و باريتين به كار رفته است.
باريم در سال 1808 توسط آقای هامفری دیوی در انگلستان استخراج شد. اين ماده معدني به دليل وزن مخصوص زياد از سالهاي 1930 در حفاريهاي اكتشافي مورد استفاده قرارگرفته است. وزن مخصوص بالا و خنثي بودن آن از نظر شيميايي موجب به كارگيري گستردهی اين كاني به عنوان يك عامل وزني در مايعات يا گلهاي حفاري ميشود. بيشتر مصرف باريت در صنايع حفاري چاههاي عميق نفت و گاز است، به طوري كه تقريباً 85% تقاضا براي اين ماده معدني را در برميگيرد كه بالغ بر شش ميليون تن در سال است. گل حفاري در روش دوراني و در مناطقي كه فشار گاز يا مايع در اعماق زياد است، براي محافظت و جلوگيري از فوران چاه يا ريزش ديواره استفاده ميشود. اين كاني در سالهاي قبل به عنوان باطله ساير مواد معدني محسوب ميشد. با آغاز فعاليت حفاري اكتشاف چاههاي نفت در ايران، باريت يك ماده معدني اقتصادي به شمار آمد. در ايران تا سال 1338 هجري شمسي، باريت مورد نياز براي شركتهاي نفتي از خارج تامين ميشد ولي از اين تاريخ به بعد، اولين استخراج و بهرهبرداري از معادن توسط دو كشور عمده باريت ايران و ماگوبار آغاز گرديد و در سالهاي 56-1355به اوج توليد خود يعني 220هزار تن در سال رسيد.